بیست و یک شباهت بین قرآن کریم و امام حسین علیه السلام

استاد سیداصغرسعادت میرقدیم لاهیجی

همراهی و همسانی قرآن و عترت همانگونه که در حدیث شریف ثقلین از سوی پیامبر عظیم الشأن اسلام – صَلَّی اللهُ عَلَیهِ وَآلهِ وَسَلَّم – بر آن تأکید شده است از اعتقادات راسخ شیعیان آل محمد (علیهم السلام) است بدین معنا که هر یک از حضرات معصومان تجسم قرآن کریم در عالم هستند و نمی توان تناقضی بین حقایق قرآنی و منش و گویش و زندگی آنها با کتاب خدا یافت.

حجت الاسلام (استاد)محسن قرائتی در بخشی از کتاب قرآن و امام حسین (علیه السلام) خود به شباهتهایی ظاهری و در عین حال لطیف کتاب خدا و امام حسین (علیه السلام) پرداخته است که در ادامه توجه شما را به آن جلب می کنیم.

۱- اگر قرآن سَیِّدُالکَلام است، (مَجمَع البیان، ج ۲، ص ۳۶۱) امام حسین سَیِّدُالشُّهداست (کامِلُ الزِّیارات، ص ۷۰)

۲-اگر در دعای ۴۲ صحیفه سجادیه درباره قرآن می خوانیم: «وَ مِیزَانَ قِسْطٍ لَا یَحِیفُ عَنِ الْحَقِّ لِسَانُهُ. و ترازو و میزان عَدلی که زبانش از حق منحرف نمی شود» در زیارت امام حسین (علیه السلام) می خوانیم: «اَشهَدُ اَنَّکَ اَمَرتَ بِالقِسطِ» (جامِعُ الاحادیث شیعه، ج ۱۲ ص ۴۸۱)

۳-اگر قرآن موعظه پروردگار است؛ «مَوْعِظَهٌ مِنْ رَبِّکُمْ» (یونس، ۵۷)، امام حسین (علیه السلام) در عاشورا فرمود: عجله نکنید تا شما را به حق موعظه کنم. «أَیُّهَا النَّاسُ اِسْمَعُوا قَوْلِی وَ لَا تَعْجَلُوا حَتَّی أَعِظَکُمْ بِمَا یَحِقُّ لَکُمْ عَلَیَّ. ای مردم حرف مرا بشنوید و “در جنگ با من” عجله نکنید تا من وظیفه خود را که موعظه و نصیحت شما است، انجام دهم» (لَواعِجُ الأَشجان، ص ۲۶)

۴-اگر قرآن مردم را به رُشد هدایت می کند؛ «یَهْدِی إِلَی الرُّشْدِ» (جِنّ، ۲)، امام حسین (علیه السلام) نیز می فرماید: من شما را به راه رشد و سعادت دعوت می کنم. «وَ إِنَّما أَدْعُوکُمْ إِلی سَبیلِ الرَّشادِ» (لَواعِجُ الأَشجان، ص ۱۲۸)

۵-اگر قرآن عظیم است: «وَالْقُرْآنَ الْعَظِیمَ» «سوره حِجر،آیه ۸۷) امام حسین (علیه السلام) نیز سوابق عظیمی دارد. «عَظیمُ السَّوابِقِ» (بِحار، ج ۹۸، ص ۲۳۹)

۶-اگر قرآن حق و یقینی است؛ «وَ إِنَّهُ لَحَقُّ الْیَقِینِ» (سوره اَلحاقَّه،آیه ۵۱) در زیارت امام حسین (علیه السلام) نیز می خوانیم: آنقدر صادقانه و خالصانه عبادت کردی که به درجه یقین رسیدی. «حَتّی اَتاکَ الیَقینَ» (کامِلُ الزِّیارات، ص ۲۰۲)

۷-اگر قرآن مقام شفاعت دارد؛ «نِعمَ الشَّفیعُ اَلقُرآنُ» (نَهج الفَصاحَه، جمله ۶۳۳) امام حسین (علیه السلام) نیز مقام شفاعت دارد. «اَللّهُمَّ ارْزُقْنی شَفاعَهَ الْحُسَیْنِ یَوْمَ الْوُرُودِ» (زیارت عاشورا)

۸-اگر در دعای چهل و دوم صحیفه سجادیه درباره قرآن می خوانیم که پرچم نجات است؛ «عَلَمُ النَّجاهِ» در زیارت امام حسین (علیه السلام) می خوانیم که او نیز پرچم هدایت است. «إنَّهُ رایَهُ الهُدی» (کامِلُ الزِّیارات، ص ۷۰)

۹-اگر قرآن شفادهنده است؛ «وَ نُنَزِّلُ مِنَ الْقُرْآنِ مَا هُوَ شِفَاءٌ» (اسراء، ۸۲) خاک قبر امام حسین (علیه السلام) نیز شفاست. «طینُ قَبرِ الحُسَینِ شِفاءٌ (شِفاءٌ مِن کُلِّ داءِ)» (من لایَحضُرُهُ الفَقیه، ج ۲، ص ۴۴۶)

قَالَ الصَّادِقُ (علیه السلام) فِی طِینِ قَبْرِ الْحُسَیْنِ (علیه السلام) شِفَاءٌ مِنْ کُلِّ دَاءٍ وَ هُوَ الدَّوَاءُ الْأَکْبَرُ.
امام صادق(عَلَیهِ السَّلامُ) فرمود: در خاک قبر حسین(علیه السلام) شفای هر دردی است و آن بزرگترین دارو است.

وَ قَالَ(علیه السلام): إِذَا أَکَلْتَهُ فَقُلِ اللَّهُمَّ رَبَّ التُّرْبَهِ الْمُبَارَکَهِ وَ رَبَّ الْوَصِیِّ الَّذِی وَارَتْهُ صَلِّ عَلَی مُحَمَّدٍ وَ آلِ مُحَمَّدٍ وَ اجْعَلْهُ عِلْماً نَافِعاً وَ رِزْقاً واسِعاً وَ شِفَاءً مِنْ کُلِّ دَاءٍ و نیز آن حضرت در سخن دیگری فرمود: هنگام خوردن تربت امام حسین(علیه السلام) چنین بگو: خدایا ای پروردگارِ تربتِ مبارک و ای پروردگارِ وصیِّ مدفون شده در آن، بر محمد و آل محمد درود فرست و این تربت را مایه علمی سودمند و روزی وسیع و شفای از هر دردی قرار ده. ( مَن لایَحضُرُهُ الفَقیه ج: ۲ ص: ۵۹۹و۶۰۰ )

۱۰-اگر قرآن، مَنار حکمت است، «وَ مَنَارُ اَلْحِکْمَهِ» (اَلحَیاه تألیف «برادران» حکیمی، ج ۲، ص ۱۴۰) امام حسین(علیه السلام) نیز باب حکمت الهی است. «اَلسَّلَامُ عَلَیکَ یا بَابَ حِکمَهِ رَبِّ الْعَالَمِینَ» (مَفاتیح الجَنان)

۱۱-اگر قرآن امر به معروف و نهی از منکر می کند؛ «فَالْقُرْآنُ آمِرٌ زَاجِرٌ» (نهج البلاغه، خطبه ۱۸۲) امام حسین (علیه السلام) نیز فرمود: هدف من از رفتن به کربلا، امر به معروف و نهی از منکر است. «أُریدُ أنْ آمُرَ بِالمَعرُوفِ وَ أَنهَی عَنِ المُنکَرِ وَ اَسیرُ بِسیرَهِ جَدّی وَ أَبی» (سُمُوُّالمَعنی فِی سُمُوِّالذّات، ۹۶)

** قالَ الصّادقُ علیه السلام: «إِنَّ الْقُرْآنَ زَاجِرٌ وَ آمِرٌ یَأْمُرُ بِالْجَنَّهِ وَ یَزْجُرُ عَنِ النَّار». حضرت صادق (علیه السّلام) فرمود: «همانا قرآن باز دارنده و فرمان دهنده است. به بهشت فرمان دهد و از دوزخ باز دارد». (الکافی «طبع – الإسلامیه»، ج ۲، ص: ۶۰۱)

۱۲-اگر قرآن نور است؛ «نُورًا مُبِینًا» (نساء ۱۷۴)، امام حسین (علیه السلام) نیز نور است. «أَشْهَدُ أَنَّکَ کُنْتَ نُورا فِی الْأَصْلابِ الشَّامِخَهِ» (کامل الزیارات، ص ۲۳۰)

۱۳-اگر قرآن برای تاریخ و همه مردم است؛ «لَمْ یَجْعَلِ القُرآنَ لِزَمانِ وَ لا لِناسِ دُونَ ناسِ» (سَفینهُ البِحار، ج ۲، ص ۴۱۳)، درباره امام حسین (علیه السلام) نیز می خوانیم که آثار کربلا از تاریخ محو نخواهد شد. «لا یُدرَسُ اَثَرُهُ وَ لا یُمحَی رَسمُهُ» (مَقتَل مُقَرِّم، ۳۹۷)

۱۴-اگر قرآن، کتاب مبارکی است؛ «کِتابٌ أَنْزَلْناهُ إِلَیْکَ مُبارَکٌ» (ص، ۲۹)، شهادت امام حسین علیه السلام نیز برای اسلام سبب برکت و رشد است. «اَللّهُمَّ فَبارِکْ لِی فِی قَتْلِهِ» (بِحارُالانوار، ج ۴۴، ص ۲۴۷، باب ۳۰.) (مَقتل خوارزمی، ج ۱، ص ۱۶۴، (این سخن از پیامبر صلی الله علیه و آله است)

پیامبر اسلام(ص) فرمود: «اَلّلهُمَّ فَبارِکْ لِی فِی قَتْلِهِ وَ لا تُبارِکْ فِی قاتِلِهِ» خدایا شهادت او را برای من مبارک فرما و در قاتلش برکت قرار مده. (بِحارُالانوار، ج ۴۴، ص ۲۴۷، باب ۳۰.)

۱۵-اگر در قرآن هیچ انحرافی نیست؛ «غیرَ ذی عِوَجِ» (سوره زُمَر،آیه ۲۸) درباره امام حسین علیه السلام نیز می خوانیم؛ لحظه ای از حق به باطل گرایش پیدا نکرد. «لَم تَمُل مِن حَقِّ اِلَی الباطِلِ» (فروع کافی، ج ۴، ص ۵۶۱)

۱۶-اگر قرآن، کریم است؛ «إِنَّهُ لَقُرْآنٌ کَرِیمٌ» (واقعه، ۷۷)، امام حسین نیز دارای اخلاق کریم است. «وَ کَریمُ الخَلائِقِ» (نفس المهموم، ۷)

۱۷-اگر قرآن، عزیز است؛ «وَ إِنَّهُ لَکِتَابٌ عَزِیزٌ» (سوره فُصِّلت،آیه ۴۱)، امام حسین فرمود: هرگز زیر بار ذلت نمی روم. «هَیهاتَ مِنَّا الذِّلَّهُ» (لُهُوف،ص ۵۴)

۱۸-اگر قرآن، ریسمان مُحکم است؛ «اِنَّ هَذَا القُرآنَ… اَلعُروَهُالوُثقی» (بِحار، ج ۹۲، ص ۳۱)، امام حسین نیز کشتی نجات و ریسمان محکم است: «اِنَّ الحُسَینَ… سَفینَهُ النَّجاهِ وَ العُروَهُالوُثقی» (پرتوی از عظمت حسین، ۶)

۱۹-اگر قرآن، بَیِّنه و دلیل آشکار است؛ «فَقَدْ جاءَکُمْ بَیِّنَهٌ مِنْ رَبِّکُمْ» (سوره اَنعام،آیه ۱۵۷)، امام حسین نیز اینگونه است. «اَشهَدُ اَنَّکَ عَلی بَیِّنهِ مِن رَبِّکَ» (فروع کافی، ج ۴، ص ۵۶۵)

۲۰-اگر قرآن را باید آرام و با تأنی تلاوت کرد؛ «وَ رَتِّلِ الْقُرْآنَ تَرْتِیلًا» (سوره مُزَمِّل،آیه ۴) زیارت قبر امام حسین را نیز باید با گام های آهسته انجام داد. «وَ امشِ بِمَشیِ العَبیدِ الذَّلیلِ» (کامِلُ الزِّیارات، ص ۲۲۱)

۲۱-اگر تلاوت قرآن باید با حُزن باشد؛ «فَاقرَؤُهُ بِالحُزنِ»، زیارت امام حسین علیه السلام نیز باید با حُزن باشد. «… إِذَا أَرَدْتَ أَنْتَ قَبْرَ الْحُسَیْنِ(علیه السلام) فَزُرْهُ وَ أَنْتَ کَئِیبٌ حَزِینٌ شَعِثٌ…»هرگاه قصد زیارت امام حسین (عَلَیهِ السَّلامُ) نمودی با حال غصه و حُزن و اضطراب و غبارآلود زیارت کن. (وسائل الشّیعه، ج ۴، ص ۸۵۷) (کامِلُ الزِّیارات، ص ۱۳۱)-بِحارُ الأنوار (ط – بیروت)، ج ۹۸، ص: ۱۴۲.

منبع وبلاگ نسیم معرفت